#يوم_الاستقلال #اضاءة #اشعال #شعلة #امرأة #نساء #فخر #تحدي
"هذه رسالة مفتوحة إلى عدي جوزي وشيرا إيسكوف.
مفتوحة بمعنى أنه يمكنكم أن تقرأوها وتتناقلوها. لأن بعض الأمور لابد من قولها وسماعها:
أنا أقرأ أن شبكة الإنترنت هائجة وأقرأ الجدالات الذكية والفكرية حول اختياركنّ لإشعال منارة هذا العام في مراسم يوم الاستقلال. وقرأت أيضًا بعض الرسائل المروعة بشكل خاص عن انتصار المنظمات النسائية على دولة إسرائيل وغير ذلك من الهراء الذي لقي للأسف بروزاً كبيراً هنا.
أدركت أنه كان عليّ كتابة الجزء الذي قد لا تعرفنه بعد، جزء يمكن أن يساعد في تخطي هذه العاصفة الافتراضية، ويجعل الآخرين يفهمون زاوية أخرى.
(أولئك الذين يريدون أن يفهموا، حسناً؟ ليس أولئك الذين لا يتحلون بالكرامة والتعاطف، هؤلاء سنتركهم بالخارج على أي حال. لا شيء سيساعدهم).
الخيار للمشاركة في المراسم هو لفخر كبير،
وهو أيضًا أمرٌ ملزمٌ جداً. وعندما يتعلق الأمر بقصة شخصية صعبة ومهمة تؤخذ على ظهرها في أعقابها، فإن العبء الخفي الواقع على كاهلها يشعر أحيانًا بأنه ثقيل للغاية.
ماذا فعلتنّ؟ يسألون بلا خجل.
عدي – لقد أنقذت الأرواح حرفياً. تأكدت من أنّ طفل آخر لديه أم. انهم لا يقولون هباءً، "كل من ينقذ روح واحدة من إسرائيل كما لو أوجد عالم كامل".
لقد فتحت لنا عالمًا مليئًا بالثقة في الإنسان، والترابط والرعاية. عالم يبدو أحياناً أنه يختفي.
شيرا، لقد اخترت أن تعيشي وتستعيدي حياتك الخاصة. ومع ذلك ايضًا وافقتِ على أن تصبحي شخصية عامة، وبالتحديد في سياق أصعب الأوقات التي مرت بها. إن ثمن التعرض المستمر، في الداخل المرئي، حتى وإن كانوا يبتسمون الآن، غالٍ (وأحيانا غالٍ للغاية)،
ولكن كل شيء يستحق، صدقوني. كل شيء يستحق ذلك.
وأنا أعلم هذا من واقع التجربة: عندما جلست معي م. (امرأة حريدية) معي بعد نص عام من إشعال المنارة ـ وكشفت علامات الضرب التي كانت مخفية، قالت: "لقد رأيتك تشعلين المنارة ، وقررت ألا أعاني بعد الآن".
عندما جلست معي ي. (امرأة حريدية) في مقهى وأخبرتني أنها عندما رأتني في المراسم، بكت لساعات وساعات، وقد كانت مسجونة في علاقة غير سليمة، وفكرت أنه من الأفضل لها أن تحاول المغادرة.
لقد أعادت (م. وي.) بناء حياتهم في مكان أفضل. انهم لا يبكين في الليل بعد الآن. فهنّ لسن تحت التهديد ولا يتم ضربهنّ.
من أجل هذين العالمين وعالمين أطفالهما الكاملين – فقد كان الأمر يستحق.
هذا يحدث طوال الوقت، طوال السنوات الخمس الماضية. النساء يتوجهن ويقلن ذلك حتى دون أن أعلم، لقد أعطيتهنّ القوة
إنها مَهمة، كما تعلمون. وقد كتبت من قبل — مهمة مع مسؤولية كبيرة على أكتافها.
خصوصًا عندما لا يكون الأمر متعلقًا بهنّ فقط. المئات والآلاف من النساء في كل مكان يقمن بالتغيير اللازم ويخترن عدم البقاء هناك، في المكان المظلم، الحزين، المؤلم كثيراً.
القصة ليست فقط ما فعلتموه، وكم فعلتنّ حتى الآن. قصة الوقوف هناك هي القدرة على الإلهام. عدي وشيرا، أنتنّ إلهام هائل وإضاءتكنّ ستضيء لأجيال.
بالطبع ، هناك المزيد من الجديرون والجديرات، ولكن هذا لا يلغي أي شيء من مهمتكنّ. لذا دعوهم يتحدثون ويكتبون. وسوف تقوم بتصفية ضوضاء الخلفية مراراً وتكراراً.
فقط تذكرنّ هذا: من أجل الكثير من الأشخاص والنساء، أنتنّ ضوءٌ كبير.
مع الحب والاحترام،
أمرأة قد أشعلت المنارة سابقًا
خريجة قانون "لماذا سمحوا لها أن تشعل الشعلة"
"تستحق مكافأة من أجل حصولها على الطلاق؟!"
والمزيد من العبارات المشابهة 🙂"
◀المصدر: فاي سوكينيك
————–
ملاحظة محرري 0202:
📸 الصور المرفقة هي لقطة شاشة من فيديو يوثق المقابلة مع عدي.
"זהו מכתב פתוח לעדי גוזי ולשירה איסקוב.
פתוח, במובן שכולכם יכולים לקרוא ולהעביר הלאה. כי יש דברים שחייבים להיאמר ובקול:
אני קוראת את הרשת סוערת ואת הוויכוחים האינטליגנטיים והאינטלקטואליים לגבי הבחירה בכן השנה להדלקת משואה בטקס יום העצמאות. קראתי גם כמה טקסטים מזעזעים במיוחד על ניצחון ארגוני הנשים על מדינת ישראל ושטויות נוספות שקיבלו לצערי הרבה מדי נראות כאן.
הבנתי שאני חייבת לכתוב לשתיכן את החלק שאולי אתן עוד לא מכירות, חלק שיכול לסייע לעבור את הסערה הווירטואלית הזו, ויגרום לאחרים להבין עוד זווית.
(אלה שרוצים להבין, כן?! לא חסרי הפרגון והאמפתיה, אותם תשאירו ממילא בחוץ. שום דבר לא יעזור מולם).
הבחירה להשתתף בטקס מכבדת מאוד,
והיא גם מחייבת מאוד. כשזה מגיע עם סיפור אישי לא פשוט ושליחות שנלקחת על הגב בעקבותיו, הנטל הבלתי נראה על הכתפיים לעיתים מרגיש כבד מדי.
"מה כבר עשיתן?!" הם שואלים בלי בושה.
עדי – את הצלת חיים, פשוטו כמשמעו. דאגת שלילד אחד נוסף תהיה אמא. לא סתם אומרים ש"כל המציל נפש אחת מישראל כאילו קיים עולם מלא".
פתחת לנו עולם מלא של אמון באדם, מעורבות ואכפתיות. עולם שלפעמים נראה שהולך ונעלם.
שירה – בחרת לחיות מחדש ולשקם את חייך הפרטיים. יחד עם זה הסכמת להפוך גם לדמות ציבורית, ודווקא בהקשר לתקופות הקשות ביותר שעברת. מחיר החשיפה התמידית, בפנים גלויות, גם אם הן מחייכות עכשיו, הוא גבוה (ולפע.מים גבוה מדי),
אבל הכל שווה, תאמינו לי. הכל שווה.
אני יודעת את זה מניסיון: כשמ' (אישה חרדית) ישבה מולי – חצי שנה אחרי שהדלקתי משואה – וחשפה את סימני המכות שהוסתרו, היא אמרה: "ראיתי אותך מדליקה משואה, והחלטתי לא לסבול יותר".
כשי' (אישה חרדית) ישבה מולי בבית קפה וסיפרה לי שכשראתה אותי בטקס היא בכתה שעות על גבי שעות, כלואה במערכת יחסים לא בריאה, וחשבה שאולי כדאי לה לנסות לעזוב.
מ' וי' בנו את חייהן מחדש, במקום טוב יותר. הן לא בוכות יותר בלילות, הן לא מאוימות או מוכות.
בשביל שני העולמות האלה והעולמות המלאים של ילדיהן – כבר הכל היה שווה.
זה קורה כל הזמן, בחמש השנים האחרונות. נשים פונות ואומרות שבלי שידעתי אפילו – נתתי להן כוח.
זו שליחות, שתדעו. וכתבתי כבר קודם – שליחות עם אחריות כבדה על הכתפיים.
במיוחד שלא מדובר רק בהן. אלה מאות ואלפי נשות "באשר תלכי" שעושות את השינוי ההכרחי ובוחרות לא להישאר שם, במקום החשוך, העצוב והכואב כל כך.
הסיפור הוא לא רק מה עשיתן, וכמה עשיתן עד עכשיו. הסיפור שבעמידה שם הוא היכולת לעורר השראה. עדי ושירה, אתן השראה עצומה וההדלקה שלכן תאיר לדורות.
כמובן שיש עוד ראויים וראויות, אבל זה לא מבטל כלום מהשליחות שלכן. אז שימשיכו לדבר ולכתוב. ואתן תסננו רעשי רקע שוב ושוב ושוב.
תזכרו רק את זה: בשביל הרבה אנשים ונשים אתן אור גדול.
באהבה ובהערכה,
מדליקת משואה לשעבר
בוגרת משפטי "אבל למה נתנו לה להדליק"
"מגיע לה פרס על זה שהתגרשה?!"
ועוד הרבה כאלה 🙂"
◀️מקור: Fay Sukenik
————-
הערת מערכת 0202:
📸 התמונה המצורפת היא צילום מסך מתוך סרטון שמתעד את הראיון עם עדי.
رابط المنشور الأصلي 👈 https://bit.ly/3rNvHgP
https://www.facebook.com/198764100710651/posts/818876338699421/
