" وقعت إسرائيل والإمارات العربية المتحدة اتفاقية سلام. هذه الكلمة – السلام – هي السياق الذي يسمعون فيه الأشخاص اليساريين النقد والازدراء اتجاه "الدوران". والسلام هو أيضًا السياق الذي يمتدح فيه المعلقون وأشخاص المركز يمدحون "الإنجاز". هؤلاء أيضًا يفتقدون الموضوع في رأيي.
لأن السياق – بالتأكيد من منظور نتنياهو والسياسة الإسرائيلية المتسقة التي يقودها – ليس السلام بل القوة. عندما تنظر إلى الأشياء في سياق القوة تظهر صورة مختلفة عن اولئك الذين ننظر إليهم في سياق السلام. في كل ما يتعلق بالاتفاق مع الإمارات، فإن هذه الصورة أكثر دقة وتكشف أيضًا عن بعض النقاط المثيرة للاهتمام.
هذا منشور طويل جدًا للفيسبوك ولكنني أعتقد أنه يستحق القراءة حتى النهاية.
الاتفاق هو تعبير عن قوة اسرائيل. الإمارات العربية المتحدة ليست بحاجة إلى "سلام مع إسرائيل". العكس هو الصحيح. تحتاج الإمارات العربية المتحدة إلى قوة إسرائيل (ضد إيران، وضد جماعات المعارضة ومن يدري ماذا يوجد أمامها أيضًا) – القوة التكنولوجية، والقوة العسكرية، والقوة للتأثير على السياسة الأمريكية … إسرائيل قوية بما يكفي، ويعتقد المزيد والمزيد من العناصر في العالم العربي أنهم بحاجة إلى قوتها لجانبهم، أن الإمارات هنا مستعدة لتطبيع العلاقات معنا رسميًا وعلنيًا.
والأهم من ذلك، أن الاتفاقية ستجعل إسرائيل أقوى. يوسع توقيع الاتفاقية إلى حد كبير الصدع في رفض الدول العربية (باستثناء الأردن ومصر اللتين تختلف ظروف اتفاقيات السلام معهن كثيرًا) تطبيع العلاقات مع إسرائيل دون إنهاء الاحتلال. لها تأثير نفسي: من يدري، ربما توقّع دول عربية اتفاقيات معنا قريباً; وهذا يُظهر لأوروبا أنه لا داعي للضغط علينا لإنهاء الاحتلال. بالنسبة للدول المتأرجحة فهذا يدل على أن الأمر يستحق الانضمام إلى الجانب القوي والمتنامي. سيكون لها تأثير اقتصادي (سياحة، علاقات تجارية، "استثمارات ضخمة للمال العربي في التكنولوجيا الإسرائيلية" …) وربما يكون لها تأثير عسكري أيضًا على الرغم من وجود علاقات على المستوى العسكري منذ فترة طويلة.
في صورة طبق الأصل، أصبح الفلسطينيون أضعف من أي وقت مضى. حتى مظهر التضامن العربي لا يوجد لديهم وبالتأكيد ليس لديهم القدرة على منع الاتفاق مع الإمارات. وسيؤدي الاتفاق إلى إضعاف السلطة الفلسطينية – فالاحتلال أقل إثارة للاهتمام، ولا يزعج في تقدم المصالح الأخرى لدول المنطقة وتشعر إسرائيل بحرية أكبر من أي وقت مضى في أن تفعل ما تريد في مناطق الضفة.
إذًا قوة إسرائيل وقوتها إنجاز، أليس كذلك؟ ولكن الآن يأتي التحول. إسرائيل اليوم قوية لدرجة أن قوتها ليست ميزة لنا بل تعمل ضدنا. لحظة عظيمة.
كيف تكون إسرائيل أقوى من أي وقت مضى وكيف يساعدنا أن الفلسطينيون في أدنى المستويات؟ كيف يساعدنا هذا في حل المشكلة الوجودية لعلاقتنا مع ملايين الفلسطينيين الذين يعيشون معنا في نفس الدولة؟
فيما يلي ثلاث إجابات محتملة على هذا السؤال.
جواب نتنياهو: بالنسبة لنتنياهو القوة هي الجواب حقًا. في السنوات الأخيرة أدلى نتنياهو بعدة تصريحات في هذا الشأن. عادة لم يحظوا باهتمام الرأي العام وفي أحيان أخرى تم الحكم عليهم من خلال منظور أخلاقي / قيمي لا علاقة له على الإطلاق بكيفية تأطير نتنياهو لإجابته.
نتنياهو يدعي مرارًا وتكرارًا أن الحديث عن الأخلاق والعدالة هراء (رغم أننا بالطبع على حق، لكن العالم …) والمهم هو القوة. طالما أن إسرائيل قوية فلن يمنعها العالم من فعل ما تريد. ما يجب القيام به هو تحصين وتقوية قوتنا.
في بعض الأحيان يذهب نتنياهو إلى حد الادعاء بأننا إذا كنا أقوياء بما فيه الكفاية – ولفترة كافية – حتى الفلسطينيون سيوافقون على قبول مطالبنا. لذلك، وفقًا لطريقة نتنياهو، فإن الاتفاق مع الإمارات مهم ويشكل بالكامل جزءًا من خطة منظمة لها هدف ولها أسباب منطقية.
من فضلكم ضعوا حكمكم الأخلاقي جانبًا. لنكن للحظة في عالم يضع فيه القوي القواعد وفقًا لدرجة القوة التي لديه لوضعها. حتى في عالم كهذا هناك فجوة كبيرة في منطق نتنياهو. لا يوجد عالم يفرض فيه 7 ملايين يهودي قواعد اللعبة إلى الأبد على 7 ملايين فلسطيني. ليس لأنه غير أخلاقي ولكن بسبب مسألة القوة بالتحديد. حتى لو تخلى الفلسطينيون عن سعيهم للاستقلال فلن يتخلوا عن السعي لتحقيق المساواة. إنه جزء من الحمض النووي البشري لذا حتى لو استسلم جيل واحد، فإن الجيل القادم سيعود ويطلب. لا يوجد عالم يعيش فيه اليهود والفلسطينيون في نفس المساحة ويحافظون على فصل مصطنع بينهم – بالتأكيد عندما تتركز الفوائد الاقتصادية على الجانب الإسرائيلي. لا "إعادة تثقيف" ستقضي على هذه الميول البشرية الأساسية. وهذا يعني أن ما يقترحه نتنياهو هو أن إسرائيل يجب أن تبقى قوية إلى الأبد. وإلى الأبد – أي، نحن اليهود – يجب علينا أن نبقى مصممين على استخدام قوتنا لقمع الفلسطينيين. إنسوا أن هذا الأمر سيء. إنه غير واقعي. ابن المؤرخ لم يتعلم شيئا من التاريخ …..
[…]
جوابي: لا يهم حقًا مدى قوة إسرائيل – ومدى ضعف الفلسطينيين – لن نتمكن من حل النزاع من خلال إملاء الشروط باستخدام قوتنا الزائدة. لأن الاتفاق المستقر الذي يلتزم به الطرفان بشكل أو بآخر ويعملان على النمو ببطء إلى مصالحة حقيقية هو اتفاق قائم على الاعتراف المتبادل، ويمنح كل طرف الأشياء الأكثر أهمية بالنسبة له ويتضمن أيضًا التعامل الحقيقي مع الأماكن التي يوجد فيها النقطتان السابقتان (الاعتراف المتبادل وتحقيق الاشياء الأكثر أهمية) موجودة في تناقض.
ما هي احتمالية أن تتمكن إسرائيل والفلسطينيون من التوصل إلى مثل هذا الاتفاق؟ ليس هناك شك في أنه من أجل التوصل إلى مثل هذا الاتفاق سيتعين على إسرائيل دفع أسعار باهظة للغاية (إما إخلاء المستوطنات أو التخلي عن الهيمنة اليهودية هما العاملان الرئيسيان لكن بالطبع هناك أسعار أخرى غير قليلة). وطالما أن إسرائيل قوية للغاية وتزداد قوة فليس لديها سبب لدفع هذه الأسعار. أي أن الاحتلال سيستمر. وفي الاحتلال – إدارة الصراع بلغة مغسولة – يحدث شيئان: الإسرائيليون يموتون – اليوم نموت قليلاً نسبيًا ولكن من يدري ماذا سيحدث غدًا. والواقع آخذ في التغير (على سبيل المثال المزيد من المستوطنات والمستوطنين) بحيث يصبح تنفيذ حل الدولتين أكثر تعقيدًا – أي إذا أردنا أو يتعين علينا التوصل إلى اتفاق فسيكون الأمر أكثر صعوبة بكثير وستكون الأسعار التي سيتعين علينا دفعها أعلى بكثير.
[…]
وفي النهاية، إذا نقبل حقيقة أن قوة إسرائيل الجبارة تعمل حاليًا ضد مصالحنا فهذه هي الطريقة التي يجب أن يُفهم بها الاتفاق مع الإمارات. وأكثر من ذلك – نحن جميعًا، بطريقة أو بأخرى نساهم في قوة إسرائيل. ليس فقط لأننا جميعًا خدمنا في الجيش وليس فقط لأننا ندفع الضرائب. عندما نعلّم في المدرسة، نتطوع في منظمة تساعد الإسرائيليين، نطور براءات اختراع، ونعلّم التأمل، نقوي نظام الصحة الإسرائيلي، ونبادر في أنشطة مجتمعية ما … كل شيء جيد نقوم به هنا يساهم في قوة إسرائيل. قوة يتم تجنيدها اليوم أكثر من أي وقت مضى للقمع والتي ستعود إلينا عاجلاً أم آجلاً مثل "بوميرانغ".
◀️المصدر: أفيف تاتارسكي
📸مصدر الصورة: أفيف تاتارسكي
#الامارات #اتفاقية_سلام #الفلسطينيين #الثمن #دماء #قوة #اسرائيل #قمع #النكبة #مصالح #نتنياهو #تغيير
ישראל ואיחוד האמירויות חתמו על הסכם שלום. המילה הזו – שלום – היא ההקשר שבו משמיעים א/נשי שמאל ביקורת וזלזול כלפי "הספין". ושלום הוא גם ההקשר שבשמו פרשנים וא/נשי מרכז משבחים את "ההישג". אלו גם אלו מפספסים את העניין לטעמי.
כי ההקשר – בוודאי מבחינת נתניהו והמדיניות הישראלית העקבית שהוא מוביל – הוא לא שלום אלא כוח. כשמסתכלים על הדברים בהקשר של כוח מתגלה תמונה אחרת מאשר כשמסתכלים עליהם בהקשר של שלום. בכל הנוגע להסכם עם האמירויות, התמונה הזו היא גם מדויקת יותר וגם חושפת כמה נקודות מאוד מעניינות.
זה פוסט ארוך מדי לפייסבוק אבל נדמה לי ששווה לקרוא עד הסוף.
ההסכם הוא ביטוי לעצמתה של ישראל. איחוד האמירויות לא צריכה "שלום עם ישראל". ההיפך הוא הנכון. איחוד האמירויות צריכה את הכוח של ישראל (מול איראן, מול קבוצות אופוזיציה ומי יודע מולה מה עוד) – הכוח הטכנולוגי, הכוח הצבאי, הכוח להשפיע על המדיניות האמריקאית…. ישראל מספיק חזקה, ויותר ויותר גורמים בעולם הערבי חושבים שהם צריכים את הכוח שלה לצידם, שהנה האמירויות מוכנות לנרמל את היחסים איתנו באופן פורמאלי ופומבי.
עוד יותר חשוב מכך, ההסכם יגרום לכך שישראל תלך ותתחזק. החתימה על ההסכם מרחיבה מאוד את הסדק בסירוב של מדינות ערביות (בניכוי ירדן ומצרים שהנסיבות של הסכמי השלום איתן מאוד שונות) לנרמל את היחסים עם ישראל ללא סיום הכיבוש. יש לזה אפקט פסיכולוגי: מי יודע, אולי מדינות ערביות יחתמו איתנו בקרוב על הסכמים; לאירופה זה מראה שאין צורך ללחוץ עלינו לסיום הכיבוש; למדינות מתנדנדות זה מראה שכדאי להצטרף לצד החזק והמתחזק. יהיה לזה אפקט כלכלי (תיירות, יחסי מסחר, "השקעות אדירות של כסף ערבי בטכנולוגיה ישראלית"…) ומן הסתם יהיה לזה גם אפקט צבאי למרות שהיחסים ברמה הצבאית קיימים כבר מזמן.
בתמונת מראה, הפלסטינים חלשים מאי פעם. אפילו מראית של סולידריות ערבית אין להם ובוודאי שאין להם יכולת למנוע את ההסכם עם האמירויות. וההסכם יגרום לכך שהרשות הפלסטינית תלך ותיחלש – הכיבוש פחות מעניין, לא מפריע לקידום האינטרסים האחרים של המדינות באזור וישראל מרגישה חופשיה מאי פעם לעשות בשטחים מה שהיא רוצה.
אז עוצמה והתחזקות של ישראל הם הישג, לא? אלא שעכשיו מגיע הטוויסט. ישראל היא היום כל כך חזקה שהכוח שלה לא מהווה עבורנו יתרון אלא פועל נגדנו. ביג טיים.
איך זה שישראל חזקה מאי פעם והפלסטינים בנקודת שפל עוזר לנו? איך זה עוזר לנו עם יישוב הבעיה הקיומית של יחסינו עם מיליוני פלסטינים שחיים אתנו באותה ארץ?
הנה שלוש תשובות אפשריות על השאלה הזו.
התשובה של נתניהו: עבור נתניהו כוח ועצמה הם באמת התשובה. בשנים האחרונות היו לנתניהו כמה התבטאויות בעניין. בדרך כלל הן לא זכו לתשומת לב ציבורית ופעמים אחרות נשפטו מפריזמה מוסרית/ערכית שכלל אינה רלבנטית לאיך שנתניהו ממסגר את תשובתו.
נתניהו טוען שוב ושוב שהדיבורים על מוסר וצדק הם קשקוש (למרות שכמובן שאנחנו צודקים, אבל העולם …) ומה שחשוב הוא כוח. כל עוד ישראל תהיה חזקה העולם לא ימנע ממנה לעשות מה היא רוצה. מה שצריך לעשות הוא לבצר ולהעצים את כוחנו.
לפעמים נתניהו מרחיק לכת וטוען שאם נהיה חזקים מספיק – ולאורך מספיק זמן – אפילו הפלסטינים יסכימו לקבל את הדרישות שלנו. ולכן, לפי שיטת נתניהו , ההסכם עם האמירויות הוא חשוב והוא לגמרי חלק מתכנית סדורה שיש לה מטרה ויש לה ראציונל.
בבקשה שימו את השיפוט המוסרי שלכם בצד. בואו נהיה לרגע בעולם שבו החזק קובע את הכללים לפי מידת הכוח שיש לו לקבוע אותם. אפילו בעולם כזה יש חור עצום בלוגיקה של נתניהו. אין עולם שבו 7 מיליון יהודים מכתיבים את כללי המשחק לנצח ל-7 מיליון פלסטינים. לא בגלל שזה לא מוסרי אלא בדיוק בגלל העניין של כוח. גם אם הפלסטינים יוותרו על השאיפה לעצמאות הם לא יוותרו על השאיפה לשוויון. זה חלק מהד.נ.א האנושי ולכן אפילו אם דור אחד יוותר, הדור הבא יחזור לדרוש. אין עולם שבו יהודים ופלסטינים חיים באותו מרחב ושומרים על הפרדה מלאכותית ביניהם – בוודאי כשהיתרונות הכלכליים מרוכזים בצד הישראלי. שום "חינוך מחדש" לא יבטל את הנטיות האנושיות המאוד בסיסיות הללו. והמשמעות היא שמה שנתניהו מציע הוא שישראל צריכה להישאר חזקה לנצח. ולנצח היא – כלומר, אנחנו היהודים – צריכים להישאר נחושים להפעיל את הכוח שלנו לדיכוי הפלסטינים. תעזבו את זה שזה רע. זה פשוט לא מציאותי. הבן של ההיסטוריון לא למד דבר מההיסטוריה…..
[…]
התשובה שלי: באמת לא משנה כמה ישראל תהיה חזקה – וכמה הפלסטינים יהיו חלשים – את הסכסוך לא נצליח לפתור בכך שאנחנו מכתיבים את התנאים תוך שימוש בכוח העודף שלנו. כי הסכם יציב ששני הצדדים מחויבים אליו פחות או יותר ופועלים כדי שלאט לאט גם יצמח ממנו פיוס אמתי הוא כזה שמבוסס על הכרה הדדית, מעניק לכל צד את הדברים שהכי חשובים לו וכולל גם התמודדות אמתית עם המקומות שבהם שתי הנקודות הקודמות (הכרה הדדית ומימוש הדברים הכי חושבים) נמצאים בסתירה.
מה האפשרות שישראל והפלסטינים יצליחו להגיע אי פעם להסכם כזה? אין ספק שכדי להגיע להסכם כזה ישראל תצטרך לשלם מחירים גדולים מאוד (או פינוי התנחלויות, או ויתור על הגמוניה יהודית הם שני העיקריים אבל יש כמובן עוד לא מעט מחירים). וכל עוד ישראל חזקה כל כך וממשיכה להתחזק אין לה סיבה לשלם את המחירים הללו. כלומר הכיבוש יימשך. ובכיבוש – ניהול הסכסוך בשפה מכובסת – מתרחשים שני דברים: ישראלים מתים – היום אנחנו מתים מעט יחסית אבל מי יודע מה יהיה מחר. והמציאות משתנה (למשל יותר התנחלויות ומתנחלים) כך שנהיה יותר ויותר מסובך לממש את פתרון של שתי מדינות – כלומר אם וכאשר נרצה או נצטרך להגיע להסכם זה יהיה הרבה הרבה יותר קשה והמחירים שנצטרך לשלם יהיו הרבה יותר גבוהים.
[…]
ולסיום, אם מקבלים את העובדה שהכוח האדיר של ישראל פועל כיום נגד האינטרסים שלנו אז כך צריך להבין גם את ההסכם עם האמירויות. ויותר מכך – כולנו, בצורה כזו או אחרת תורמים לכוח של ישראל. לא רק בגלל שכמעט כולנו שירתנו בצבא ולא רק בגלל שאנחנו משלמים מיסים. כשאנחנו מלמדים בבית הספר, מתנדבים בארגון שמסייע לישראלים, מפתחים פטנט, מלמדים מדיטציה, מחזקים את מערכת הבריאות הישראלית, יוזמים פעילות קהילתית כלשהי…. כל דבר טוב שאנחנו עושים כאן תורם לכוח של ישראל. כוח שמגויס היום יותר מתמיד לדיכוי ושבמוקדם או במאוחר יחזור אלינו כמו בומרנג.
◀️המקור: Aviv Tatarsky
https://bit.ly/2PVvO9E
https://www.facebook.com/198764100710651/posts/675320559721667/
