"يوم أمس في الساعة 23:30 عدت الى بيتي في القدس بعد المظاهرة التي كانت في تل أبيب. نزلت في حديقة الجرس وبدأت اذهب بطريقي الى البيت. من المتوقع ان تستغرق هذه الطريق نحو 20 دقيقة. وكانت بطارية الهاتف المحمول خالية…

وبدأت أتقدم على طول طريق بيت لحم، كانت هناك أجزاء مختلفة، مضيئة أكثر أو معتمة أكثر. وفي أحد الأجزاء المعتمة شعرت بأنني وحدي ثم لاحظت أنه على الرصيف أمامي يمر رجل. لا نعرف بعضنا البعض، لم يقم بعمل أي شيء لي، لكنني خفت منه وكرهت حقيقة خوفي من رجل فقط لأنه رجل.

كانت العشرينيات من عمري تشمل العديد من التحرش الجنسي والاعتداءات الجنسية. لكنني أحلل الاوضاع وأفهم أنه على الرغم من أن زوجي مجعد الشعر ورغم كوني أقل وِحدة وحملي لسنوات عديدة وإنجابي لأطفالي – فعلى كل حال يبقى الشارع مكاناً مخيفاً.

أعرف المعطيات وأعرف بأن معظم الاعتداءات الجنسية توجه الى النساء من قبل الناس الأقرب إليهن، وعلى كل حال كانت الساعة تقريبا نصف الليلة وشعرت بالخوف على طريق رئيسي فارغ. ولم أعد أتخيل ماذا سيحدث إذا حاول أحدهم القفز عليّ من اليمين، أو من أمامي أو من ورائي: يجب ألّا أتجمد وأن أصرح وأن أهرب.

لا أشعر بأنني ضحية. واأربي بناتي على التعرف على العالم مع صفاته الخيرة والسيئة ومعرفة اأنفسهن والقوة الموجودة فيهن وتحديد الحالات السيئة. وأتحدث مع ابني الصغير عن جسمه الخاص به وعن اللمس غير المرغوب فيه، وعندما يكبر سأتحدث معه بموضوع الامتناع من الاعتداء والضرر.

إنني واعية وحكيمة، وعلى كل حال أمشي في الشارع في الليل وأخاف من انعدام البطارية وأشعر بالمتنان لارتدائي أحذية مع رأس مدبب وكعب مرعب. و أنت لن تعرف أبداً ما معنى المشي في الشارع، والخوف من مواقف السيارات والغناء لنفسك حتى لا تشعر بالخوف الخوف.

ولهذا السبب تظاهرت يوم الأمس."

-الناشطة شارون مييفسكي

#المظاهرات #العنف_ضد_المرأة #العنف #التحرش

————————
ملاحظة محرري 0202:
تعود الصورة الى الموقع unsplash للمستخدم Sidney sims.

אתמול, 23:30, חזרתי הביתה מההפגנה בתל אביב לירושלים. ירדתי בגן הפעמון והתחלתי ללכת הביתה. בהליכה נעימה זה משהו כמו עשרים דקות. הטלפון כבר היה ללא סוללה…
מתקדמת על דרך בית לחם, חלקים יותר מוארים וחלקים יותר חשוכים… בחלקים החשוכים מרגישה לבד והנה במדרכה ממולי עובר גבר. אנחנו לא מכירים, הוא לא עשה לי כלום ואני מפחדת ממנו ומתעבת את העובדה שאני מפחדת ממישהו רק בגלל שהוא גבר.
אם שנות העשרים שלי אופיינו בלא מעט הטרדות ותקיפות מיניות, אני מנתחת לאחור ומבינה שמאז שהמתולתל איתי, מאז שאני פחות לבד, מאז שאני נושאת איתי עוד שנים וילדים… עדין הרחוב פרוץ לכל.
כן כן, ואני מכירה את הסטטיסטיקה ואת הנתונים הברורים שרוב הפגיעות אנחנו עוברות מתחוללת על ידי המוכרים והקרובים לנו, ועדין כמעט חצות הליל בדרך ראשית שעכשיו היא ריקה, ואני מפחדת. משננת לעצמי את מה שלמדתי באל הלב, מדמיינת מה יקרה אם מישהו יקפוץ עלי מימין, או יגיע מולי מסובב וחובק אותי מאחור. לא לקפוא. לצעוק. לברוח.
אני לא מרגישה קורבן, אני מחנכת את בנותיי להכיר את העולם במיטבו ובמרעו, להכיר את עצמן ואת העוצמה שבהן, לזהות סיטואציות שלא טובות להן. עם בני הקטן אני מדברת על הגוף הפרטי שלו ועל מגע לא רצוי (בקיצור, הילד מכפכף אותי) וכשיגדל אדבר איתו על איך לא לפגוע ואיך לא להיפגע
אני מודעת
אני יודעת
אני חכמה
ואני הולכת בחצות הליל ברחוב ומפחדת שאין לי סוללה ומברכת שיש לי נעליים עם שפיץ ועקב אימתני.
ואתה, אתה לעולם לא תדע מה זה אומר ללכת כך ברחוב, מה זה הפחד מחניונים, מה זה אומר לשיר לעצמי כדי לא להרגיש לבד.
גם בגלל זה הפגנתי אתמול.
-שרון מייבסקי
https://bit.ly/2SyyMjO

https://www.facebook.com/198764100710651/posts/323980268189033