"אל-אקצא ב-2018: כיצד נהיה מעורבים בעימות?

בכל שנה, בין חודש אפריל לחודש אוקטובר, מתחילה עונת ההסלמה נגד אל-אקצא, זאת במסגרת אסטרטגיה ארוכת שנים שהחלה בשנת 1996 בזמן ממשלת נתניהו הראשונה. במסגרת אסטרטגיה זו, הישות הציונית מנסה להשתלט על המסגד באופן הדרגתי ומשתמשת בפעילי המקדש כחוד החנית של ההסלמה הזו. בכל שנה, הקבוצות הללו מנצלות את החגים היהודיים על מנת להעלות את דרישותיהן בנוגע לאל-אקצא, כאשר הן מתבססות על שלושה חגים מרכזיים.

החג הראשון הוא חג הפסח היהודי, שחל מדי שנה בין סוף מרץ לתחילת אפריל. בחג זה, הציונים מנסים לקבע את 'ההישגים' של השנה שעברה ולהתחיל מהנקודה האחרונה אליה הגיעו הדרישות כדי להתבסס עליה. המועד השני הוא יום לציון 'חורבן בית המקדש' שחל מדי שנה בין יולי לאוגוסט [הכוונה לתשעה באב], וזהו היום שבו נשרף בית המקדש. לרוב, יום זה מהווה 'כתובת' לתוקפנות של בודדים בחסות המדינה ומשמש יום להרתעה ואיום על המקדסים [תושבי ירושלמים], וכן להטלת הגבלות על המתפללים באל-אקצא. העונה השלישית היא עונת החגים הארוכה, שמתחילה בראש השנה ומסתיימת ביום כיפור וסוכות. עונה זו חלה מדי שנה בין ספטמבר לאוקטובר. הציונים מנסים לנצל את אורכה של עונה זו על מנת להגיע לרמת תוקפנות מקסימלית ועל מנת להשיג הישגים משמעותיים בכל הנוגע לסגירת המסגד, חלוקתו לזמנים והתערבות בניהולו. דבר זה מסביר מדוע פרצו בעונה זו אינתיפאדות בזו אחר זו, בתגובה לתוקפנות היהירה כלפי המסגד. התקוממות המנהרה בשנת 1996 התרחשה באוקטובר [הכוונה למהומות מנהרות הכותל], אינתיפאדת אל-אקצא בשנת 2000 התרחשה בספטמבר [הכוונה לאינתיפאדה השנייה] ואינתיפאדת אל-קודס [ירושלים] בשנת 2015 התרחשה באוקטובר.

התנהגות זו נמשכת כבר 22 שנה, והיא לכאורה כבר ברורה ומובנת היטב, אך מה שנראה לכאורה אינו מה שמתרחש בפועל. כדי להבין את המשמעות של ההסלמה הציונית האחרונה, שבאה לידי ביטוי בהקרבת קורבנות באזור הארמונות האומיים ותליית כרזות שדורשות מהמוסלמים לפנות את אל-אקצא ביום שישי ה-30 במרץ, יש להבין את הקינטיקה הזו בדרך אחת בלבד: שימוש בשלושת החגים הללו כיסודות של גלי תוקפנות. וכל מי שמבין ביסודות הקינטיקה, יודע שהמאבק בגל חייב להתבצע באמצעות גל נגדי שיבטל את ההשפעה של הפיק המקסימלי שלו. זה מה שעלינו לעשות כיום.

אז כיצד נוכל להיות מעורבים בעימות? במקביל לכל גל הסלמה, עלינו ליצור גל אנושי של סיוע לאל-אקצא. כן, אנו רוצים להפחיד. כן, אנו רוצים מעשה זמני בעימות בשיא התוקפנות הזמנית. כן, להפחדה הזמנית ולהתעוררות הרגשית יש השפעה והיא אפקטיבית במצב הזה. הפחדה איננה שגיאה, ומי שמוקיע את ההפחדה מכל וכל למעשה מוקיע אמצעי – כמו מי שמוקיע סכין או מחשב, ועליו לשקול זאת מחדש.

עלינו ליצור עונות של ריבאט [ראו הערת מערכת] בעימות עם החגים של התוקפנות [הכוונה לישראל] – במקביל לחג הפסח תתקיים עונת ריבאט מוחמדית, שהרי מוחמד היה הראשון שביקר באל-אקצא ועורר בנו את האהבה אליו, אז נפתח את השנה בעונה שלו ולפי דרכו. כמו כן, בעימות עם היום לציון חורבן המקדש תתקיים עונת ריבאט עומרית [על שם הח'ליף השני וכובש ירושלים עומר בן אל-ח'טאב], ובעימות עם העונה שבין ראש השנה לסוכות תתקיים עונת ריבאט סלאחית [על שם סלאח א-דין]. בעונות אלו נחגוג את היופי והחיות של העיר העתיקה של ירושלים, נתפלל באל-אקצא, ברחובות ירושלים או אפילו בשעריה, נבקר בה ונכין סוגים מיוחדים של ממתקים, נשוחח עם בנינו וילדינו, נשיר לה ונזמר את שיריה, נחדש לה את שיריה ומנהגיה.

הישות הציונית מתגוננת באמצעות גוש אנושי של 5,000 איש לכל היותר, גוש פעילים התומכים בהקמת המקדש על חורבות אל-אקצא, והיא משתמשת בהם ככסות כדי להעביר את תוקפנותה בשמם. גוש זה הינו גוש מבודד שזוכה לתמיכת המדינה והחברה על קיצוניותו, אך הוא איננו מתרחב וההשתתפות של הציונים בו מצומצמת. בפלישה הגדולה ביותר שהם הצליחו לבצע באמצעותו, יחד עם זה שהם סיפקו הסעות בחינם וחסות מלאה מהמדינה, פלשו לאל-אקצא 1,100 איש במשך יום שלם. אם תגיעו לכדי התכנסות אנושית כמו זו שהייתה בשער האריות [הכוונה לתפילות ההמוניות במהלך משבר המגנומטרים באל-אקצא], בה השתתפו 30 אלף איש, או אפילו חצי מזה או שליש מזה, לא יהיו לתומכים של הקבוצות הללו לא קיום ולא קול, והאסטרטגיה שרואה בהם חוד החנית שלהם תיכשל, ולא יהיה לה לא חוד ולא חנית…

עונות הריבאט שלנו הן הנשק הקדום ביותר שלנו. האם נוכל לשאת אותו ולנצח במערכה שלנו בזכותו?"

– רשת קודס לחדשות
—
הערת מערכת 0202:
ריבאט הוא מונח אסלאמי שמשמעותו שהייה במקום מקודש הנמצא תחת איום על מנת להגן על אופיו האסלאמי.

#אלאקצא #חגים #פסח

الأقصى في 2018: كيف نخوض المواجهة؟
تعليقات
ما بين شهر 4 وشهر 10 في كل عام يبدأ موسم التصعيد ضد الأقصى، ضمن استراتيجيةٍ طويلة النفس انطلقت عام 1996 مع حكومة نتنياهو الأولى، يحاول فيها الكيان الصهيوني فرض سيطرته على المسجد بشكلٍ تدريجي مستخدماً ناشطي المعبد كرأس حربةٍ يخوض بها هذا التصعيد. في كل عام تستخدم تلك الجماعات الأعياد اليهودية لترفع سقوف مطالبها تجاه الأقصى، معتمدةً على ثلاثة أعياد مركزية.

الأول هو عيد الفصح اليهودي الذي يتحرك بين نهاية شهر 3 وبداية شهر 4 من كل عامٍ ميلادي، وفي هذا العيد يحاول الصهاينة تثبيت “مكتسبات” العام السابق، والبدء من آخر نقطة انتهت إليها المطالب للبناء عليها، والثاني هو ذكرى “خراب المعبد” التي تتحرك بين شهر 7 و8 من العام الميلادي وغالباً ما تكون هذه المناسبة عنواناً للعدوان الفردي تحت حماية الدولة، وتستخدم في الغالب مناسبة لردع وترهيب المقدسيين وتقييد وصول المصلّين إلى الأقصى، وهي المناسبة التي أُحرق فيها المصلى القبلي، أما الموسم الثالث فهو موسم الأعياد الأطول الذي يبتدئ برأس السنة مروراً بيوم كيبور وعيد العرش، ويتحرك بين شهري 9 و10 من العام الميلادي، ويحاول الصهاينة استغلال طول هذا الموسم للوصول إلى أعلى سقفٍ ممكنٍ من العدوان، وإلى تحقيق القفزات الكبرى في إغلاق المسجد وتقسيمه زمانياً والتدخل في إدارته، وهذا ما يفسر انطلاق الانتفاضات المتتالية في هذا الموسم رداً على العدوان المتعالي تجاهه، فهبة النفق عام 1996 جاءت في شهر 10، وانتفاضة الأقصى 2000 جاءت في شهر 9 وانتفاضة القدس 2015 جاءت في شهر 10.

عمر هذا السلوك اليوم 22 عاماً، ويفترض أنه بات مقروءاً ومدركاً بوضوح، لكن المفترض يبدو مختلفاً عن الواقع. لكي نفهم معنى التصعيد الصهيوني الأخير بذبح القرابين في منطقة القصور الأموية وتعليق بيانات تطالب المسلمين بإخلاء الأقصى يوم الجمعة 30-3، لا بد أن نقرأه ضمن هذه الحركية: استخدام هذه الأعياد الثلاث كرؤوس موجاتٍ للعدوان، ومن يفهم ألف باء فيزياء الحركة يدرك أن مواجهة الموجة تكون دوماً بموجة معاكسة تقابلها وتلغي مفعول ذروتها الصاعدة، وهذا ما علينا فعله اليوم.

كيف نخوض المواجهة إذن؟ في مقابل كل موجة تصعيد لا بد لموجةٍ بشرية أن تتحرك لنصرة الأقصى، نعم نريد فزعات، نعم نريد فعلاً مؤقتاً في مواجهة ذروة العدوان المؤقتة، نعم الفزعة المؤقتة والهبة العاطفية مؤثرة وناجعة في هذه الحالة، والفزعة ليست كارثة ولا خطيئة، ومن يدين الفزعة إدانة مطلقة يدين أداةً كمن يدين السكين أو الكمبيوتر، وعليه حينها أن يتحسس عقله.

علينا أن نؤسس مواسم للرباط في مواجهة أعياد العدوان، في مقابل عيد الفصح يكون موسم الرباط المحمدي، فمحمد صلى الله عليه وسلم أول من زار الأقصى وزرع فينا حبه، فنفتتح عامنا بموسمه، وبالمضي على نهجه، وفي مواجهة ذكرى خراب المعبد يكون موسم الرباط العمري، وفي مواجهة عيد رأس السنة إلى عيد العرش يكون موسم الرباط الصلاحي. هي مواسم نعيد فيها للبلدة القديمة للقدس بهجتها وحيويتها، نصلي في الأقصى أو في شوارعها أو حتى على أبوابها، نتزاور فيها ونعد أنواعاً خاصةً من الحلويات، نتسامر مع أبنائنا وأطفالنا، نغني لها وننشد أناشيدها، نبتدع لها قصائدها وعاداتها، ولنا في المواسم التي استحدثها صلاح الدين الأيوبي لحماية القدس أسوة وقدوة، فموسم النبي موسى الذي استحدث بموازاة الحج المسيحي في عيد الفصح بقي فاعلاً في ردع من تسول نفسه العدوان، حتى أن أول انتفاضة عرفتها فلسطين في العصر الحديث كانت في هذا الموسم عام 1920، لقد كانت رؤية ثاقبة مدركة لأهمية استدعاء قوة المجتمع بأسره في مواجهة العدوان، فواصل الموسم أداء دوره الحامي كحشدٍ بشري بعد أكثر من 840 عامٍ على تأسيسه.

الكيان الصهيوني يحتمي بكتلة بشرية لا تزيد عن خمسة آلاف هي كتلة ناشطي إقامة المعبد على أنقاض الأقصى، ليتغطى بهم ويمرر عدوانه باسمهم، وهم كتلة معزولة تحظى برضى الدولة والمجتمع عن تطرفها لكنها لا تتوسع، والمشاركة البشرية الصهيونية فيها ضئيلة، وأكبر اقتحامٍ تمكنوا منه مع توفير المواصلات المجانية والحماية التامة من الدولة كان 1,100 مقتحم على مدار يومٍ كامل، وإذا ما توافد حشد بشري كالذي عرفه باب الأسباط يناهز الثلاثين ألفاً، أو إذا ما توافد نصفه أو حتى ثلثه، فلن تجدوا لأتباع تلك الجماعات وجوداً ولا صوتاً، وستفشل تلك الاستراتيجية التي تعتبرهم رأس حربةٍ لها، وستمسي بلا حربةٍ ولا رأس…

مواسم رباطنا هي سلاحنا الأمضى…فهلا حملناه وخضنا معركتنا به؟

– شبكة القدس الاخبارية

https://bit.ly/2GtMQW9

https://www.facebook.com/1403064266655095/posts/1818908991737285