"עיוורות יוצרות בירושלים, צפויות לגורל לא ידוע
[תרגום קטעים נבחרים מהכתבה:]
'אני רואה עם הלב ולא עם העיניים' זה מה שגילתה לנו העיוורת היאם ג'ראדאת, בת 29, אשר אצבעותיה לא מפסיקות לסרוג, תוך כדי שהיא מפצירה באחת העיוורות לידה לשמור על השקט מפאת כבוד לאורחים, וגם עוזרת לילדה עיוורת אחרת לסדר את הבגדים שלה ולאסוף את שערה.
היאם לא יודעת מה צבע הצמר אשר אותו היא סורגת כדי להכין מכנסיים חדשים לתינוק שזה עתה נולד. כאשר בישרנו לה שצבעו אדום, אמרה "לא רע… צבע יפה". לפני תשע שנים עברה מהעיירה סעיר שמצפון לאל-ח'ליל [חברון], אל מרכז א-סלאם לעיוורות בשכונת שועאפט שבצפון אל-קודס. זאת לאחר שנואשה מהיחס של סביבתה שהביטה בה ברחמים, והרשויות שסירבו לשלב אותה בשוק העבודה – למרות ההצלחה שלה בבית הספר התיכון המקיף, והישגיה בלימודים שהעניקו לה תעודת גננת.
מרכז העיוורות בעיר הכבושה מעניק מקום מגורים להיאם ולחמש עשרה עיוורות אחרות, אשר הצעירה שבהן היא בת שש. רובן הגיעו למרכז מכפרים מרוחקים באזורים שונים של הגדה המערבית.
העיוורות מתלחששות ביניהן על הפחד שלהן מהאפשרות שיסגרו את בית הספר והבית אשר מהווה עבורן חממה יחידה מסוגה. קולה של הנערה מונא א-טאהר, בת 15, מתמלא צער כשהיא מספרת: 'אם יסגר המרכז אני אהיה אבודה'. מאז שהיא בת שש המרכז מהווה בית למונא, לאחר שהגיעה אליו מהכפר א-דיכ מאזור סלפית שבצפון הגדה המערבית.
מרכז א-סלאם לעיוורות הוקם בשנת 1983 ביוזמת העיוורת ילידת אל-קודס לידיא מנצור, במטרה להבטיח את זכויותיהן של העיוורות – בחינוך, בעבודה ובבריאות – על ידי הקניית מיומנויות חיים יומיומיות, וכדי להעניק להן את האמון העצמי הנחוץ להפוך לגורם פעיל בחברה ולא לחוש נטל עליה.
המרכז נושא מסר אנושי עצום, לדברי מנצור, אך לפני כשנתיים החלו העניינים להשתנות, באופן שלא מוצא חן בעיני מנצור בת השמונים. לאחר שהתורמים של המרכז לא הצליחו לממן את שכר הדירה של בית הספר, לידיא והעיוורות עומדות בפני החלטה של בעל הנכס לגרש אותן עד סוף החודש הבא מהבית אשר הן גרות בו בשל איחור בתשלום דמי השכירות, שהגיעו בשנת 2017 לסך 48 אלף דולר אמריקאי."
-אל-ג'זירה
—
הערת מערכת 0202:
לידיעה קודמת בנושא, ראו: https://goo.gl/hdTKQL
#שועפאט #רווחה
كفيفات مبدعات بالقدس ينتظرن مصيرا مجهولا
"أُبصر بقلبي لا بعينَي" هذا ما باحت لنا به الكفيفة هيام جرادات (29 عاما) التي لا تتوقف أن املها عن غزل الصوف سوى لحث إحدى الكفيفات حولها على التزام الصمت احتراما للضيوف، أو لمساعدة طفلة كفيفة أخرى في ترتيب ملابسها أو تصفيف شعرها.
لا تعرف هيام لون الصوف الذي بدأت مؤخرا بغزله لإنتاج بنطال جديد لطفل حديث الولادة، وعندما أخبرناها بلونه الأحمر قالت "لا بأس.. لون جميل".
قبل تسع سنوات انتقلت من بلدة سعير شمال مدينة الخليل لمركز السلام للمكفوفات في بلدة شعفاط شمالالقدس، بعدما أنهكتها نظرة المجتمع المتمثلة بالشفقة عليها ورفض المؤسسات دمجها في سوق العمل، رغم نجاحها بالثانوية العامة وحصولها على دبلوم بتخصص رياض الأطفال.
مركز المكفوفات بالمدينة المحتلة يوفر المبيت لهيام ولـ15 كفيفة أخرى تبلغ أصغرهن من العمر ست سنوات، ومعظمهن قدمن للمركز من قرى مهمشة في محافظات الضفة الغربية المختلفة.
تتهامس الكفيفات حول تخوفاتهن من إمكانية إغلاق المدرسة والسكن الذي يعتبر الدفيئة الوحيدة لهن، ويصدح صوت الفتاة منى الطاهر (15 عاما) عاليا لتقول "إذا أُغلق المركز أنا سأضيع". فمنذ بلوغها سن السادسة احتضن المركز منى التي لجأت إليه قادمة من قرية كفر الديك في محافظة سلفيت شمال الضفة الغربية.
تأسس مركز السلام للمكفوفات عام 1983 بمبادرة من المقدسية الكفيفة ليديا منصور بهدف تأمين حقوق المكفوفات في التعليم والعمل والصحة، من خلال تزويدهن بمهارات الحياة اليومية والثقة اللازمة ليصبحن فاعلات في المجتمع لا عالة عليه.
يحمل المركز رسالة إنسانية عظيمة حسب منصور لكن منذ عامين بدأت الرياح تجري بما لا تشتهيه سفن هذه الثمانينية بعد تقاعس الجهات المانحة عن تمويل المدرسة والسكن بالإيجارات، وتواجه ليديا والكفيفات قرارا من صاحب العقار بطردهن حتى نهاية الشهر الجاري من المنزل الذي يسكنّ به في حال تأخر دفع مبلغ الإيجار المستحق عليهن لعام 2017 والبالغ 48 ألف دولار أميركي.
https://goo.gl/VUs5gL
https://www.facebook.com/1403064266655095/posts/1800672250227626
